«Il buono, il brutto, il cattivo» (1966)

«Il buono, il brutto, il cattivo» (23-12-1966)

Όπως έλεγε κι' ο παππούς μου: «"γυναίκα, τουφέκι και άλογο, μην δανείζεις". Eκτός κι' αν είναι κοινόχρηστα, όπως οι κάδοι απορριμμάτων».

Ο χρυσός, η γη, τα διαμάντια, ότι, γενικά, δεν είναι κοινό, (ότι έχει αξία), διεκδικείται. Γι' αυτό και φρουρείται. Ποιός ληστεύει απορριμματοφόρα για να φυλάσσονται κι' αυτά;

Εύλογη η απορία ενός - καθενός ποινικού γύρω από τον λόγο για τον οποίο αξίζει να σκοτωθεί σε εμφύλιο πόλεμο ένας λοχαγός, ένας λοχίας, ένας δεκανέας.

Ιδιοκτήτης σκλάβων και διώκτης, (εξολοθρευτής), 16.000 και πλέον ινδιάνων ήταν ο έβδομος πρόεδρος των Η.Π.Α. (1829-1837) και Μέγας Διδάσκαλος της

Andrew Jackson grave

Μεγάλης Στοάς των Τεκτόνων, (Μασόνων), Άντριου Τζάκσον. Δεκαετίες, τώρα, η κεφαλή του κοσμεί (;) την εμπρόσθια όψη του τραπεζογραμματίου των 20 $

Ε και; «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Στην πίσω όψη του 20δόλαρου θα «μετατεθεί» ο Α. Τζάκσον, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξεδόθη, την Τετάρτη 20 Απριλίου 2016, από το υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α.

Harriet Tubman wanted

Η μορφή του προσώπου μιας νέγρας, της Χάριετ Τάμπμαν, θα τεθεί στην μπροστινή όψη, του συγκεκριμένου χαρτονομίσματος, από το 2020 και μετά. Σκλάβα έζησε στις Η.Π.Α. από το το 1822 μέχρι το 1913 η Χ. Τάμπμαν και απηνείς υπήρξαν οι διώξεις που υπέστη για την δράση της κατά των νόμων της αγοραπωλησίας ανθρώπων.

«Abraham Lincoln: Greenbacks, Bankers and Assassination.»

Όχι, μόνο, τώρα, μα και το 1966 και το 1861 και στις Η.Π.Α. και παντού δεν άξιζε - δεν αξίζει να γίνεσαι «μια χούφτα χώμα» για να κοσμούν μετά από δεκαετίες «και ο διάβολος και ο θεός» μαζί, (συγχρόνως), χαρτονομίσματα. Προκαλεί και γέλιο το να «φεύγεις» από αφέλεια. Αυτά καθαυτά τα νομίσματα, (ο πλούτος που νέμονται λίγοι), είχε, έχει, παντού - πάντοτε, νόημα. Ανεξαρτήτως «θυρεού στην μπρος, ή, στην πίσω αυλόπορτά τους».

«Abraham Lincoln: Greenbacks, Bankers and Assassination.»

Τον εαυτό του αγαπά στον υπέρτατο βαθμό, (μαζί του είναι, μόνιμα, ερωτευμένος, στο φούλ), ο κακός. Γι’ αυτό τρέφει, διαρκώς - όπου κι’ αν βρίσκεται, την αυταπάτη, ότι «τον παίρνει» παντού - πάντοτε.

US $20 Series 1996 Andrew Jackson

Ο «άσχημος», (βλ. ο κουτοπόνηρος, ή, ηλίθιος - αμελητέες, άλλωστε, οι διαφορές), ξέρει, συνήθως, τι, ή, ποιόν θέλει. Εξίσου, συνήθως, όμως, αγνοεί τους ενδεδειγμένους τρόπους με τους οποίους δύναται να κερδίζει - να κατακτά, πόσο μάλλον, να (δια)κρατά, ότι - όποιον θέλει.

US $20 Harriet Tubman

«Στην στροφή τον περιμένει», ανελλιπώς, τον κακό, «ο άνθρωπος δίχως όνομα». Τον, δε, κουτοπόνηρο, ή, ηλίθιο, (δι)απορώντας τον αντιμετωπίζει, μιας και να τον αντιληφθεί δεν το μπορεί. (Δεν του είναι εύκολο να καταλαβαίνει όσους είναι «πρώτοι» στο τρέξιμο και «τελευταίοι» στην σκέψη). Σε κάθε χώρο - με κάθε άνθρωπο, κατά τα άλλα, (παρ)ακολουθεί τον καιρό, (=τις συνθήκες). Δεν του αρκεί να προχωρά, προς τα εδώ, ή, προς τα εκεί, όταν, ή, όπου «τον παίρνει», πρέπει και να τον συμφέρει «να κάνει τον κόπο», έστω και για ένα βήμα, προς την μία, ή, προς την άλλη κατεύθυνση.

Η Δύση, όπως και η φύση, δεν μεγαλούργησαν, μόνο με τους κακούς, ή, μόνο με τους ηλίθιους. Ούτε μόνο με τους καλούς. Με όλα «τα είδη» μεγαλούργησαν. Στην πράξη, (αποδεδειγμένα), όλοι, αυτοί, (μηδενός εξαιρουμένου και ασχέτως του τι λέει ο καθένας τους), αναγνωρίζουν την διαφορά του ευτελούς και κοινόχρηστου, (π.χ. των δημόσιων ουρητηρίων), από το άξιο και ατομικό, (π.χ. από τα ιδιωτικά WC). Όποιο αντικείμενο είναι ακριβό - όποιο υποκείμενο δεν είναι «λινάτσα - κακομοίρης/α - ρετάλι» επιδιώκουν να αποκτούν - να (κατα)κτούν, (=να «κερδίζουν»), αντίστοιχα, άπαντες, όχι φθηνά πράγματα - όχι άνευ όρων δεδομένους, (=διαθέσιμους), ανθρώπους.

Στην Δύση, όπως και στην φύση, ούτε οι πάντες αξίζουν τα πάντα -μα δεν κερδίζει, κιόλας, στην Δύση, πόσο μάλλον στην φύση, παντού, πάντοτε, ο καλός, ή, ο ηλίθιος, ή, ο κακός- αλλά και αν, παρ’ ελπίδα, τα άξιζαν, ή λέξη: «αξία», θα ήταν κενή, (άνευ νοήματος), έννοια. Χίλιοι άριστοι π.χ. μέσα σε μία σχολική τάξη; Σα να έρχονται, επί μονίμου βάσεως, ισόπαλες, στο σκορ, δύο ποδοσφαιρικές ομάδες, είναι αυτό. «Ταφική» κατάσταση η ισότητα: Μονοτονία - πλήξη. (Μηδενικό το κίνητρο όλων για προσπάθεια, έτσι). Ανάμεσα στα κάρβουνα λάμπει ο χρυσός, όχι ανάμεσα στον χρυσό.

Clint Eastwood - Sergio Leone - Eli Wallach

Δικαιολογημένα απορούν όλοι, σχεδόν, οι ποινικοί με την ανοησία, ή παραφροσύνη, ή αφέλεια που ταλανίζει όποιον, (ένστολο, ή, μή), λαμβάνει μέρος σε εμφύλιες συρράξεις. Πιο σίγουρο - πιο ειλικρινές είναι να σκοτώσεις τον αδερφό σου για χρυσό από το να τον σκοτώσεις ...για μία ιδέα και ο πλούτος του, κατόπιν, να περιέλθει, σε ανώτερα, (εσύ τα έχεις κάνει ανώτερα...), και γι’ αυτό «μακρύτερα» από τα δικά σου χέρια!...

Μά λευκός είναι όποιος ασκεί εξουσία, μά μαύρος, μά κόκκινος, αυτούς που υποχρεούται πάντοτε, ή, παντού, π.χ. να βομβαρδίζει, θα βομβαρδίζει. «Μαύρος λύκος, άσπρος λύκος, κόκκινος λύκος, όλοι οι λύκοι ίδιοι είναι: Ουδέν κοράκι βγάζει το μάτι άλλου κόρακα - ουδείς λύκος τρώει λύκο. Την δουλειά της», λοιπόν, η κάθε απόχρωσης, (=φαινοτυπικά και μόνο διαφορετική), εξουσία, και «την δική τους την δουλειά» οι μη έχοντες, ή, οι μη ασκούντες εξουσία, αλλά, ρεαλιστές κι' όχι κορόιδα.¹

_________________________________
1 Ο τίτλος: «Throw Momma from the Train (= Πέτα την μαμά από το τρένο)», από το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο, (1987), είναι, ίσως, ο πλέον κατάλληλος, για να επισημανθεί αυτό το οποίο θέλουν να πιστεύουν οι πολλοί. Έτερον «θέλω να πιστεύω», ωστόσο, εκάτερον το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, (=εκάτερον το τι πρέπει να πιστεύω). Ή δεν συγχέουν και μάλλον λόγω φθόνου οι πολλοί τους φίλους της ελευθερίας με τους φίλους της ασυδοσίας; Και όμως, οι φίλοι της ελευθερίας, δεν «πετάνε», άκριτα, αντικείμενα, πόσο μάλλον, υποκείμενα, «από το τρένο τους».

Αλίμονο αν ο άνθρωπος που, κατά τον συρμό, καλείται: «μαλάκ…», ήταν συνώνυμος των φίλων της ελευθερίας. Ο Αυνάν, ναι, σε κάθε τόπο - σε κάθε χρόνο ήταν - είναι - παραμένει φίλος της αυθαιρεσίας, της ασυδοσίας, (της αναρχίας) και εν γένει της αρχής: «έτσι μου γουστάρει εμένα - πάντοτε και παντού ότι θέλω εγώ θα κάνω - λογαριασμό δεν έχω να δώσω σε κανέναν». Μα γι’ αυτό ήταν - είναι - θα είναι, (πάντοτε - παντού), άξιος για κλωτσίδια, μπουνίδια, κουτουλίδια, αν όχι και για λοσταριές, ή, για μαχαιριές, ή, για σφαίρες στο κεφάλι του, όποιος εκτιμά το «τομάρι» του, (το είναι του), σαν κάτι το πολύτιμο και τα «τομάρια» των άλλων, [τις υπάρξεις όλων, ανεξαιρέτως, των γύρω του, (των συνανθρώπων του)], σαν «αστεία ποσά».

Όχι, παρά ταύτα, η φυγή π.χ. πλούσιων από, κακό, για επενδύσεις, τόπο, δεν συγκρίνεται -πως θα μπορούσε να συγκρίνεται;- με την φυγή τους από τόπους στους οποίους νομοθετούν, πια, ποινικοί, (ήτοι: ασκούν την εξουσία ληστές).

Ούτε οι φτωχοί -υπόψη- φεύγουν μαζικά, πόσο μάλλον, άρον άρον, από τόπους όπου το ψωμί εκ(λείπει).

Από εκεί, όμως, όπου την εξουσία την ασκούν ποινικοί,

( *βλ. π.χ. το Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη,

* βλ. π.χ. τους δικτάτορες του …προλεταριάτου στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, αν όχι π.χ. τον φρικτό θάνατο που βρήκε από τον Στάλιν ο Τρότσκι στο εξωτερικό,

* βλ. π.χ. τον σοσιαλΗστή Άσαντ κ.ο.κ.),

ναι, η φυγή -εάν, (εφόσον), επιτρέπεται- εκδηλώνεται, κατά κανόνα, μαζικά. Και άρον άρον, τις περισσότερες φορές. Ανεξάρτητα από το εάν πρόκειται για πλούσιους, ή, για φτωχούς.

Το τι συνέβη και εδώ, (στην Ελλάδα), τον Απρίλιο 2010, πόσο μάλλον, τον Ιούνιο 2015, είναι, ένας ή, για την ακρίβεια, δύο, λογαριασμοί, που, όχι μόνο παραμένουν ανοιχτοί, μα, αναπόφευκτα, θα τακτοποιηθούν, (θα ξεκαθαριστούν), κάποια στιγμή, (αργά ή γρήγορα), στο μέλλον.

Αλλά, ναι, το γεγονός ότι τους λογαριασμούς αυτούς δεν κάθονται, (εδώ), να τους πληρώσουν οι πλούσιοι, είναι, όχι μόνο αναπόφευκτο, (φυσικό - επόμενο), γεγονός, μα, το ίδιο ισχύει και με όσους από τους φτωχούς δύνανται, επίσης, να φύγουν:

Ούτε φτωχός -π.χ. πτυχιούχος νέος- κάθεται, εδώ, να πληρώνει τέτοιους - τόσους λογαριασμούς εάν, (εφόσον), έχει τον τρόπο να φύγει.

Μα δεν έχει και νόημα το να χρηματοδοτείς όσους δρουν από θέση εξουσίας, όχι, απλώς, σαν ληστές, μα, σαν προδότες της χώρας τους. (Δίκην οργάνων ξένων αρχιληστών).

Είναι δυνατόν να καταγγέλλεις την διαφθορά, σε χώρα, όπου, το κράτος, είναι, όχι, μόνο, γιγαντιαίο, μα, επιχειρηματίας και ελεγκτής, συνάμα, (ο υπ’ αριθμό ένα διαφθορέας, συνελόντι), και ταυτόχρονα να μάχεσαι για την περαιτέρω γιγάντωση του συγκεκριμένου κράτους, (του αρχιγκάγκστερ, εν ολίγοις);

Προφανώς είσαι όργανο - πειθήνιο όργανο εισαγωγέων, το οποίο, έτσι, (με τον ανήκουστο, αυτό, τρόπο), επιχειρεί να (παρα)μένει στην εξουσία, «ταΐζοντας» χαραμοφάηδες, με τους φόρους που εισπράττει από τους λίγους οι οποίοι παράγουν πραγματικό πλούτο.

Δεδομένου δε ότι η τόνωση της κατανάλωσης εκεί όπου δεν παράγεται πλούτος, (εκεί όπου «ταΐζεις» χαραμοφάηδες), μόνο με υπέρογκο και ακατάσχετο δανεισμό επιτυγχάνεται, το αν και σε τι βαθμό είναι ειδεχθείς ληστές - αν όχι εκποιητές εθνικού πλούτου όσοι ακολουθούν ανάλογη τακτική, σε, ήδη, χρεοκοπημένες χώρες, το αντιλαμβάνεται όποιος π.χ. επιχειρεί να ιάνει καρκίνο του πνεύμονα, καπνίζοντας πούρα!!!

Αν και το γεγονός ότι δεν ορρωδούν, (δεν διστάζουν), προ ουδενός, οι, περί ου ο λόγος, κατά τόπους, (κατά χώρα), «κλητήρες» της διεθνούς τοκογλυφίας, όπως ανέκαθεν ήταν οι κάθε «απόχρωσης» κομμουνιστές προκύπτει π.χ. και από το εξίσου άκρον άωτον, (γεγονός), ότι (προσ)καλούν και ξένους νηστικούς εκεί όπου πεινάνε, (ήδη), οι ντόπιοι, (νηστικοί)! Επενδύουν, σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, έτσι, στις, μεταξύ των αδυνάτων, συγκρούσεις. [Από τις οποίες, (συγκρούσεις), σημειωτέον, πάντοτε - παντού (ανα)γεννάται ο φασισμός]. Επικερδές αδιέξοδο (και) αυτό για τους ντόπιους, πόσο μάλλον, για τους ξένους, (αρχι)ληστές, αλλά, ναι, δεν είναι μόνον οι πλούσιοι κορόδια όταν - όπου χρηματοδοτούν τέτοιας ολκής πολιτικά πτώματα, άπαντες είναι κορόιδα: Και οι φτωχοί. Και οι, λεγόμενοι, μικρομεσαίοι. Όλοι.

Κάθε φίλος της ελευθερίας (υπο)μειδιά και δικαίως, [(υπο)μειδιά], με αρχιδιεφθαρμένους οι οποίοι, ονομάζουν, (=εμφανίζουν σαν), κάθαρση, της αντικατάσταση - απλώς και μόνο την αντικατάσταση των μεν από τους δε, ντόπιους, πόσο μάλλον, των μεν από τους δε, ξένους, αρχιληστές.

Εξίσου, δικαίως, κάθε φίλος της ελευθερίας, (υπο)μειδιά, με όσους μοιράζουν, όχι το δικό τους το ψωμί, με ξένους νηστικούς, μα, το ψωμί των ντόπιων νηστικών.

Γιατί, κάθε φίλος - κάθε, πραγματικός, φίλος της ελευθερίας ξέρει το που οδηγούν αυτά… Είτε πλούσιος είναι, είτε φτωχός... Δεν είναι θέμα ευμάρειας το να μην είσαι π.χ. βλαξ, θέμα αντίληψης είναι... (Εκτός και αν είσαι νοητικά, ή, ψυχικά πάσχων...)...

Ναι, οι πραγματικοί φίλοι της ελευθερίας, ούτε άκριτα, πόσο μάλλον, για μη σοβαρούς λόγους, (π.χ. για λόγους πολυτέλειας), φεύγουν από κάπου, ούτε λόγω απληστίας «πετάνε από το τρένο τους» π.χ. ακόμη και τους γονείς τους, π.χ. ακόμη και τα παιδιά τους (!) Ούτε, βέβαια, σε άκυρο χρόνο μιλούν, πόσο μάλλον, πράττουν. Για τους ανόητους, για τους αφελείς, για τους παράφρονες και για τους κακούς, (για τους κουτοπόνηρους), γίνεται «κατάρα», (ασυδοσία), η ελευθερία, όχι για όλους. Άσχετο το τι θέλουν τα πιστεύουν, επ’ αυτού, οι πολλοί.

Χάρη γούστου, (π.χ. για λόγους αναψυχής), μετεγκαθίσταται π.χ. από την Ελλάδα στην Βουλγαρία ο τάδε, ή, ο δείνα έλληνας επιχειρηματίας;

Χάρη γούστου, (π.χ. για λόγους αναψυχής), μετεγκαθίσταται π.χ. από την Ελλάδα στην Γερμανία ο τάδε, ή, ο δείνα 30χρονος έλληνας γιατρός;

Άλλοι είναι αυτοί που πραγματώνουν σε κάθε τομέα της ζωής τους π.χ. την παροιμία: «δουλειά δεν είχε ο διάολος γαμού… τα παιδιά του», μιας και το βιοποριστικό πρόβλημά τους το έχουν λυμένο από την στιγμή που γεννήθηκαν. Πόσοι απ’ αυτούς, πόσο μάλλον από τους οπαδούς τους, ωστόσο, αποφεύγουν, ως το τέλος, την «Νέμεση» και μάλιστα την «Νέμεση» σε όλους, ανεξαιρέτως, τους τομείς της ζωής τους;

Ποιός ξεχνά, εξάλλου;

Στην περίπτωση της Ελλάδας, μάλιστα; Ποιός λησμονά, εδώ, προδοσία, η οποία, εκδηλώθηκε, όχι μία, μα, δύο φορές, («απανωτές»), κατά την διάρκεια των τελευταίων έξι ετών; Ε;

Αναμενόμενο δεν είναι, λοιπόν, μέρος - ένα μέρος από τα κέρδη των πλούσιων που εκπατρίζονται να προορίζεται για να κάνει ενδιαφέροντες τους καιρούς που θα βιώσουν, (μελλοντικά), όσοι ευθύνονται για τον ξεριζωμό τους;

Ή δεν θα εκδηλωθεί, με την πρώτη, κιόλας, ευκαιρία, ανάλογα, (με το ίδιο μένος), η αντ-απάντηση των φτωχών στα όσα, (απερίγραπτα), περιγράφονται, ανωτέρω;

Το να δεινοπαθείς, (π.χ. το να μεταναστεύεις), για σοβαρούς λόγους δύνασαι να ξεχνάς, όχι το να δεινοπαθείς για να κάνουν το «κομμάτι» τους και ταυτοχρόνως περιουσία «πέντε» πολιτικά «τσόλια», (προδότες και ληστές - «τσιράκια» ξένων αρχιληστών - σωστά «γαμίδ…», κατά την αργκό της φυλακής), τα οποία, μάλιστα, την ώρα που «αποχαιρετούν» εσένα στα αεροδρόμια, «υποδέχονται» άλλους στα λιμάνια - εξ ου και «στο γκρεμισμένο σπίτι μας, μουσαφιραίους φίλευε»! Αν προκαλούν μία φορά την δικαιολογημένη οργή των πλούσιων οι εν λόγω, την οργή των φτωχών την προκαλούν 10, κατά το κοινώς λεγόμενο, φορές.

Ή τρέφει ένας - έστω και ένας την αυταπάτη για το τέλος των προδοτών; Ποιός τους χρειάζεται τους προδότες όταν του φέρνουν σε πέρας την προδοσία; Μόνον όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν «ρατσιστές» προδότες εμπιστεύονται προδότες, όχι όλοι. Σαφώς και ο προδότης με έναν, ή, με δύο, υπήρξε, είναι, θα παραμένει, (πάντοτε), προδότης με όλους - (μηδενός εξαιρουμένου). Οπότε; Ποιος θεωρεί ότι το τέλος των προδοτών, (όλων των προδοτών), δεν είναι τραγικό;

Χαριστική η δόξα στην πολιτική - πλασματική η ισχύς στα ένοπλα Σώματα εκεί - τότε που αυτά δεν υπηρετούν την οικονομία (την αγορά) και κατ’ επέκταση την κοινωνία, (τους ανθρώπους και πρωτίστως τους αδύνατους), μα, τουναντίον, απαιτούν να τα υπηρετεί η οικονομία και η κοινωνία. Όλοι όσοι ελπίζουν σε κάτι τέτοιο θα ήταν φρόνιμο π.χ. «να φάνε φασόλια πρώτα και μετά να πάρουν φόρα και να πάνε να αερίσουν τα καμπανέλια» τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνίας. Ε ναι: «μη φας, θα σφάξουμε γλάρο»...

Ουδεμία άνομη εξουσία, (εξουσία που αντί να υπηρετεί την οικονομία και την κοινωνία, υπηρετείται από την οικονομία και την κοινωνία). διαρκεί. Όλα είναι προσωρινά, μα, οι άνομες εξουσίες, εκτός από προσωρινές, καταλήγουν, (στο τέλος), πάντοτε - παντού και «με κομμένα κεφάλια πεταμένα μέσα σε βόθρους». Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει, από κάποια στιγμή και μετά, κοινωνία, πόσο μάλλον, οικονομία, για να υπηρετεί ληστοπροδότες.

Είναι και προς την ανθρωπότητα καθήκον, πέραν όλων των άλλων, η απόδοση φόρων σε χώρες που κυβερνώνται από ανθρώπους, οι οποίοι υπηρετούν την οικονομία, (την πραγματική οικονομία) και την κοινωνία (τους αδύνατους, κυρίως) και όχι σε χώρες οι οποίες κυβερνώνται από ληστές των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.

Με, ή, χωρίς γραβάτα, ληστές, τί σημασία έχει; «Τα ράσα κάνουν τον παπά»;

Δεν είσαι, απλώς, κορόιδο όταν παραμένεις υπήκοος τέτοιων χωρών, (=όταν δύνασαι να φύγεις από τέτοιες χώρες και δεν φεύγεις), είσαι και αυτός ο οποίος «σκάβει» τόσο τον δικό του «λάκκο», όσο και «τον λάκκο» των παιδιών του…

Ακόμη και στην, λεγόμενη, μητροπολιτική Δύση, (π.χ. Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Τόκιο κ.α.), είναι μια κάποια λύση, (εναλλακτική λύση), οι, λεγόμενοι, φορολογικοί παράδεισοι, για όσους δεν δραστηριοποιούνται στην, λεγόμενη, εικονική οικονομία, αφ ης στιγμής, το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπι, (κυρίως το εβραϊκό), υποκαθιστά την, λεγόμενη, λαϊκή κυριαρχία, (τις συνταγματικές επιταγές), κατά τόπους. Η συνισταμένη αυτή, (περί «φορολογικού παράδεισου»), είναι η πλέον αθέατη και γι' αυτό η πλέον σοβαρή σε ότι έχει να κάνει π.χ. (και) με την κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας, προ ολίγων ετών. Πολιτικά όργανα των διευθυντών της, λεγόμενης, εικονικής οικονομίας ήταν ανέκαθεν και παντού, (σε κάθε γωνιά του πλανήτη), τα κάθε απόχρωσης ...προοδευτικά πολιτικά πτώματα. Εικονικά προοδευτικά, σε κάθε περίπτωση, αφού, ανέκαθεν και παντού, «το αριστερό χέρι του διαβόλου», ήταν - είναι - θα είναι «η αλεπού, η οποία, ...μάχεται, στα δικαστήρια, για τα δικαιώματα της κότας»...

commentary ©2016 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr