 |
| Goffredo Petrassi |
Πρώτη εργασία του, (επαγγελματική ενασχόλησή του): Ενορχηστρωτής στην ιταλική ραδιοτηλεόραση, (R.A.I. και R.C.A. - Italy).
Η πορεία του σαν συνθέτη μουσικής κινηματογραφικών έργων ξεκινά το 1961 με την ταινία «Il Federale». (Σκηνοθέτης ο Luciano Salce).
Ορόσημο, (η καλύτερη, δυνατή, αρχή, κατά πολλούς), στην καριέρα του, στέκεται η μουσική του, στα κινηματογραφικά έργα του σκηνοθέτη Sergio Leone, την περίοδο 1964 - 1971. (Από τότε αρχίζει να αποκτά φήμη και έξω από την πατρίδα του).
Το 1965 προσχωρεί στην ομάδα αυτοσχεδιασμού «Nuova Consonanza».
Συνεργάζεται με πολλούς σκηνοθέτες, (Bernardo Bertolucci, Oliver Stone, Brian De Palma κ.α.), τα κατοπινά χρόνια, στα κινηματογραφικά πλατό, σε Η.Π.Α., Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία κ. α. (Η επαγγελματική εδραίωσή του, είναι, πια, γεγονός.)
Παράλληλα συνθέτει και ενορχηστρώνει μουσικά θέματα για τηλεοπτικά σίριαλ και διαφημιστικά σποτ.
Η παραγωγικότητα του στην σύνθεση τραγουδιών, (για την εξυπηρέτηση μιας φωνής, κάθε φορά), είναι αμελητέα, ενώ, απεναντίας, τα συμφωνικά έργα του, που δεν προορίζονται για επένδυση κινηματογραφικών έργων, υπερβαίνουν τα 100.
Έχει γράψει μουσική, για περισσότερα από 500 κινηματογραφικά έργα. [Εκδόθηκαν και κυκλοφορούν περισσότερα από 250 Soundtrack με την υπογραφή του σαν συνθέτη, ενορχηστρωτή, διευθυντή, (ορχήστρας)].
Το 2001 ξεκινά συναυλίες σε Ευρώπη, Ασία, Αμερική, παρουσιάζοντας στο κοινό την μουσική του από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, καθώς και έργα του για συμφωνική ορχήστρα και πολυφωνική χορωδία.
Τον Νοέμβριο 2013 γιορτάζει τα 50 χρόνια του στον χώρο της παγκόσμιας κινηματογραφικής και όχι μόνο, (κινηματογραφικής), μουσικής, με μία περιοδεία συναυλιών παγκοσμίως.
Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις για έργα του, εκ των οποίων, οι πλέον κορυφαίες, θεωρούνται:
1. Το Oscar που του απονεμήθηκε το 2007 για την συνολική προσφορά του στην μουσική τού κινηματογράφου. (Κατόπιν, σχετικής, πρωτοβουλίας - πρότασης την οποία ανέλαβε - έκανε, ο Clint Eastwood).
«ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑ»:
Δεν είναι πολλοί, οι, γεννημένοι, εκτός των Η.Π.Α., ή, εκτός των χωρών, του, λεγόμενου, ευρωπαϊκού βορά, καλλιτέχνες, που διακρίθηκαν, σε διεθνές επίπεδο, χωρίς, να γνωρίζουν την κοινώς, αποδεκτή, (σε διεθνές επίπεδο), γλώσσα, ή, να βρουν, έστω, τον χρόνο, για να την μάθουν. Αλλά και σε τί θα τους χρησίμευε; Στο να ευχαριστούν π.χ. τους βραβευτές τους στην οικουμενική και γι' αυτό οικονομική, (χρηματική), γλώσσα του «Καίσαρα» της υφηλίου; Παγκόσμια οικονομική υγεία (απο)δεικνύει το γεγονός ότι η Τσινετσιτά και άλλα μεγάλα στούντιο από τρίτες, (πλην Η.Π.Α.), χώρες ανταγωνίζονται το Χόλυγουντ, όποτε, (τις λίγες φορές), που συμβαίνει αυτό. Κατά τα λοιπά, αριθμητική και γι’ αυτό, διεθνής, γλώσσα είναι η μουσική. Μικρή σημασία έχουν, συνεπώς, τα λόγια, [οι προθέσεις, (η θεωρία)], όταν τα έργα, [τα αποτελέσματα, (η πράξη)], παραπέμπουν στο «1+1=2».
«ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΑ...»:
Υπό συνθήκες κηρυγμένου πολέμου αποδεικνύεται, συνήθως, ωφέλιμο, π.χ. για τους αιχμαλώτους, το να γνωρίζουν, μία, ή και περισσότερες ξένες γλώσσες, πολλώ δε μάλλον, την μητρική διάλεκτο των φυλάκων τους. Αλλά και υπό συνθήκες ακήρυχτου πολέμου και δη παγκόσμιου, η επιβίωση των, όπου γης, ανέστιων, (περιπλανώμενων), εξαρτάται, κατά το μάλλον, από τον αν και σε τί βαθμό «(κατ)έχουν» την διάλεκτο του «Καίσαρα» της Γης. Εξαίρεση, αποτελούν, όσοι γνωρίζουν π.χ. την γλώσσα του πενταγράμμου, (την μουσική γλώσσα). Όσοι, την γνωρίζουν, καλά, δε, ε, «όλο και» εξασφαλίζουν «ένα κομμάτι ψωμί», υπό συνθήκες δύσκολες. Δεν βρίσκεται δα και στην πλέον ευχερή θέση όποιος είναι 20 χρονών, το 1948, με ασθενή, (ανήμπορο), πια, πατέρα μουσικό και όλα γύρω του, (στην «γειτονιά» του), να χτίζονται ξανά «από το μηδέν» - [αφού, (στο μεταξύ), έχει μεσολαβήσει πόλεμος]. Ούτε και στην πλέον δυσχερή θέση είναι, όμως, ένας - καθένας, τέτοιος, άνθρωπος, αν δεν τυγχάνει «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης». Πόσο μάλλον αν ανήκει σ' εκείνους, (τους ελάχιστους), που σπουδάζουν διαρκώς, (με επιμονή - με υπομονή), μία, (αριθμός:1), Τέχνη και δη την μουσική. Όχι μόνο στην πατρίδα, μα, σε κάθε χώρα, σχεδόν, υπάρχει διέξοδος, (επαγγελματική), για όποιον - για όποια έχει πίστη, (θέρμη), σε ένα και μόνο «πράγμα»… Πόσο μάλλον αν αυτό, (το «πράγμα»), «μιλάει» σε όλους δίχως λόγια.
2. Το Oscar που του απονεμήθηκε το 2016 για την μουσική του στην ταινία «The Hateful Eight». (Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino).
«ΜΟΝΟΝ ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΝΕΙ ΕΚΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ;»:
Ουδέποτε δέχθηκαν να πάνε να ζήσουν π.χ. στο Χόλυγουντ όσοι από τους γεννημένους εκτός των Η.Π.Α. καλλιτέχνες δεν συγκαταλέγονται στην, από κάθε άποψη, αποκρουστική ...συνομοταξία των «αρχοντόβλαχων». Παρά τις αναρίθμητες, σχετικές, προτάσεις, που τους έγιναν, κατά καιρούς. Εκ των οποίων, πολλές, χαρακτηρίζονται δελεαστικές, αλλά, γιατί, (χαρακτηρίζονται έτσι), αφού: «A ogni uccello il suo nido è bello»?
«''ΣΤΟΝ ΑΣΧΗΜΟ ΦΑΙΟ ΝΙΑΓΑΡΑ'' ΥΠΟ ΓΙΟΧΑΝ ΣΤΡΑΟΥΣ (!)»:
Δεν είναι, ίσως, ορθό, το να είναι ο τάδε, ή, ο δείνα «αγύριστο κεφάλι», μα και ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες αν ο συγκεκριμένος είναι χρήσιμος; Από ποιά άποψη - σε τι βαθμό, «στο κάτω κάτω της γραφής», είναι λεπτομέρεια το να βλέπεις γύρω σου εικόνες - το να ακούς, γύρω σου, ήχους, οικείους, (φιλικούς), μόνο στην τσέπη σου; Τί έργα Τέχνης παράγουν, ή, χρηματοδοτούν, όσοι σβήνουν από τα μάτια τους - όσοι σβήνουν από τα αυτιά τους, παρά την θέλησή τους, πόσο μάλλον, με δική τους απόφαση, τις εικόνες - τους ήχους των εστιών τους; Ναι, μεν, «τα ξεριζωμένα», πόσο μάλλον, «τα (αυτο)μεταφερόμενα π.χ. σε γλάστρες δέντρα», θεωρούνται, σήμερα, (στην παρούσα, προπαντός, εποχή), το, ακριβώς, αντίθετο, απ' αυτό, στο οποίο, παραπέμπει, η φράση: «αγύριστα κεφάλια», μα, αυτοί που «τα ξεριζώνουν», διαδίδουν τον μύθο αυτό και όσοι αρέσκονται να παρηγορούνται με ψευδαισθήσεις, πιστεύουν τον μύθο αυτόν, όχι όλοι. «Κομμένες ρίζες», ίσον, «νεκρά δέντρα, (=καρποί imitation)».
(Απ)έδειξε ασυνήθιστα μεγάλη σπουδή, έξι, σχεδόν, δεκαετίες, τώρα, ο E. Morricone, για τα μουσικά θέματά του, σε ότι έχει να κάνει με την εμπορική, μα και με την ποιοτική, αξία τους. Κάτι το οποίο αποδεικνύεται από παντού, σχεδόν, σήμερα. Έως και με ψευδώνυμο (συν)έγραψε μουσικά θέματα στην αρχή. [Για ποιόν λόγο; «Ποιός ξέρει»... Για πολλούς λόγους αναγκάζεται να το κάνει αυτό ένας δημιουργός. Στο ξεκίνημα της καριέρας του, συνήθως. Ο οιοσδήποτε π.χ. ανταγωνιστής σου μπορούσε να σε βλάψει, εκείνα τα χρόνια, με, ή, χωρίς, πρόσχημα, το ...γεγονός, (!), ότι ακόμη και ο παραμικρός συσχετισμός της κοινής αποδοχής, (της εμπορικότητας), με την κλασική μουσική παιδεία συνιστούσε όνειδος (!) Μέχρι σήμερα, επικρατεί, λίγο έως πολύ, εξάλλου, η ...άποψη ότι η εμπορικότητα και η ποιότητα δεν συμβαδίζουν (!)] Ακόμη και από αυτά, (τα ψευδωνύμως υπογραφόμενα μουσικά θέματά του), όμως, πολλά, αν όχι τα περισσότερα, είναι αξιομνημόνευτα. Επισημαίνεται, γιατί, το πότε και προπαντός για ποιόν λόγο «θυμήθηκαν» να τον βραβεύσουν, όσοι «θυμήθηκαν» να τον βραβεύσουν, τυπική σημασία έχει, όχι ουσιαστική. [Δεν είναι δα και ασυνήθιστο να έσονται, στο τέλος, «πρώτοι», όσοι, στην αρχή, έσονται «έσχατοι»...]
Για μουσικοσυνθέτη του οποίου τα έργα υπηρετούν, κατά κανόνα, σκηνοθετικές ανάγκες, («ντύνουν» με νότες, εικόνες πρωτίστως, λόγια δευτερευόντως), γίνεται λόγος:
* όχι, π.χ. για «μάστορα» του τραγουδιού ο οποίος δύναται να διακριθεί παγκοσμίως γρηγορότερα - ευκολότερα, αν, εκτός από ταλαντούχος, είναι και εργατικός,
* όχι, π.χ. για μαέστρο συμφωνικής μουσικής, του οποίου, τα έργα, αφορούν μόνο στο αυτί και σαν τέτοια, απευθύνονται, αναπόφευκτα, σε περιορισμένο κοινό.
Διευκρινίζεται, επειδή, οι, μη (δια)συνδεμένες με το ταμείο, διακρίσεις, «εφευρέθηκαν», κυρίως, για όσους δεν πουλάνε, ή, απονέμονται, συνήθως, σε όσους πουλάνε, μα, εκ των υστέρων, (στην δύση του βίου τους) και σπανίως για έργα τους τα οποία επιβραβεύτηκαν από το κοινό.
Στο επαγγελματικό είδος μουσικής που εξακολουθεί, για μισό και πλέον αιώνα, να εργάζεται ο Ε. Μ., η σημαντικότερη διάκριση (προ)έρχεται από το ταμείο και από τον χρόνο: Το αν και σε τι βαθμό τα μουσικά έργα του πουλάνε ακόμη παραμένοντας, ταυτόχρονα, άξια λόγου, (κλασικά = διαχρονικά), το γνωρίζουν οι παραγωγοί, (κινηματογραφικοί, μουσικοί, τηλεοπτικοί, θεατρικοί, ραδιοφωνικοί, οι της διαφήμισης), καθώς και όσοι, από το παγκόσμιο κοινό, δεν είναι περιστασιακά, (επιπόλαια), κινηματογραφόφιλοι - πόσο μάλλον μουσικόφιλοι.
Δεν είναι και λίγες, οι κινηματογραφικές ταινίες, στις οποίες, τα μουσικά θέματά του, είναι πιο αξιοπρόσεχτα από την σκηνοθεσία, από το σενάριο, από την υποκριτική. Οπότε, αποδεδειγμένα, (εκ των πραγμάτων), είναι «τιμής ένεκεν», (τυπική, σε κάθε περίπτωση, όχι ουσιαστική), η όποια αναφορά (και) εδώ, στα βραβεία που του έχουν, μέχρι σήμερα, απονεμηθεί... [Το να κατακτά την παραδοχή μιας «μερίδας» του παγκόσμιου κοινού, (π.χ. των λίγων και …σοβαρών, ή, των πολλών και …αστείων), είναι εύκολο για όποιον/α δημιουργό καταφέρνει να γίνει γνωστός διεθνώς, όχι το να κατακτά την παραδοχή της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου κοινού - όπως, κατά κοινή παραδοχή, συμβαίνει με τον δημιουργό για τον οποίο γίνεται, εν προκειμένω, λόγος...]
Χαρακτηριστικό γνώρισμα στα περισσότερα έργα του Morricone είναι οι ολοκληρωμένες, (με αρχή, μέση, τέλος), ευρηματικές, (πρωτότυπες) και αριστοτεχνικές (ανθεκτικές στον χρόνο), μελωδίες του, οι οποίες, σχεδόν, πάντοτε, αποπνέουν δύναμη - ανεξάρτητα από το αν το ύφος - θέμα του είναι επικό, ή, λυρικό, ή, όποιο άλλο.
Είναι από τους λίγους συνθέτες οι οποίοι μπορούν να περιγράψουν μουσικά από την πιο απλή μέχρι την πιο σύνθετη ιστορία, χωρίς, στην πρώτη περίπτωση, να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και στην δεύτερη, (περίπτωση), «να μην φτάνουν, ούτε καν, στην πηγή, για να πιούνε νερό».
Ο αυτοσχεδιασμός στα χέρια του, δεν κακόπεσε, όπως συμβαίνει, συνήθως, με τους απαίδευτους, ή, ημιμαθείς, μουσικούς, ή, με τους ατάλαντους στην σύνθεση έργων, για ευρύ κοινό, μουσικούς, μα, έφερε αποτελέσματα, τα οποία μιμήθηκαν, πολλοί, κατοπινοί του. (Δημιούργησε Σχολή).
Το ίδιο επιτυχημένοι πειραματιστές - νεοτεριστές για την εποχή τους, υπήρξαν, σημειωτέον, αρκετοί από τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε:
Ο S. Leone, για παράδειγμα, είναι ο πρώτος που εισήγαγε, με επιτυχία, στα κινηματογραφικά πλατό, τις Close-up και Long shot λήψεις, οι οποίες:
* και την έλλειψη τεχνικών μέσων κάλυπταν, την δεκαετία του ‘70, στις ταινίες με story δράσης, οι οποίες, ανέκαθεν, ήταν υψηλού budget, οπότε και υψηλού οικονομικού ρίσκου,
* και καλύτερο τελικό, (βλ. montage, κυρίως), αποτέλεσμα, (από αισθητικής άποψης), έδιναν - εν σχέση με το τι συνέβαινε μέχρι και τις απαρχές της δεκαετίας του ‘60.
Η παραγωγή μουσικών έργων του Ε. Morricone για τον κινηματογράφο είναι ασυνήθιστα μεγάλη για να αποφεύγει την επανάληψη πάντοτε. (55 χρόνια επαγγελματίας συνθέτης, ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας, γαρ…). Εξίσου ανεπανάληπτος είναι και ο ίδιος, ωστόσο, αφού, κατορθώνει, τις περισσότερες φορές, να δίνει αποτελέσματα συνθετικής ολότητας, με ξεχωριστές, (απόλυτα διακριτές), μελωδίες και με άκρως επιμελημένες, (άψογες), ενορχηστρώσεις, εκ των οποίων, πολλές, έχουν και από μία - δύο καινοτόμες - πρωτόλειες ιδέες, οι οποίες, εντέλει, λειτουργούν, («δένουν»), καλά.
Συγκαταλέγεται στο δυσεύρετο εκείνο είδος μουσικών δημιουργών για τον κινηματογράφο, οι οποίοι έχουν να παρουσιάσουν και θέματά τους, που σε κάποιες ταινίες, είναι πιο αξιοπρόσεχτα -όπως επισημάνθηκε ήδη- από την σκηνοθεσία, από το σενάριο και από την υποκριτική. («Την πλοκή από το τάδε φιλμ την ξέχασα», όπως λέει και ένας φίλος, «μα την μουσική με την οποία ''έντυσε'' το φιλμ αυτό ο E. Μ. την θυμάμαι»!)
«Ένας θεός ξέρει», κατά την γνωστή φράση του συρμού, το αν και κατά πόσο θα είχε θετική έκβαση η επαγγελματική πορεία του «αν δεν είχε μπει» -καθώς λέγεται στην ποδοσφαιρική αργκό- «στον αγωνιστικό χώρο», την δεκαετία του ’60, «με γκολ από τα αποδυτήρια», μα:
1. Αποκλείεται «να είχε φορέσει την φανέλα με το νούμερο 10» αν η μουσική παιδεία του τον έπειθε εξαρχής να γίνει καλλιτέχνης προθέσεων και μάλιστα καλών προθέσεων. (Οι φασίζουσες …προοδευτικές ελίτ της Τέχνης, πόσο μάλλον, της Επιστήμης, επιδιώκουν να κατευθύνουν, αντί να υπηρετούν, τις μάζες, με αποτέλεσμα, στο τέλος, να κατηγορούν το πλήθος που δεν αναγνωρίζει την …ανωτερότητά τους στο ταμείο).
2. Ούτε όμως και η αρχική επιτυχία τον έπεισε να πάψει να εργάζεται, κατόπιν, σαν την μέλισσα, δίδοντας και από κάτι καινούργιο, ανά εύλογα χρονικά διαστήματα, (κατά το ανθρωπίνως δυνατό, πάντοτε), στις -σε μόνιμη, πια, βάση- στιβαρές, («δεμένες»), συνθέσεις του, ή, στις, εξόχως επιμελημένες, ενορχηστρώσεις του.
Έτσι - κάπως έτσι τον ξεπέρασε, από κάποια στιγμή και μετά, η φήμη του: Εκ των προτέρων γνώριζαν οι σκηνοθέτες τι να περιμένουν «αν σηκώσουν από τον πάγκο την φανέλα με το νούμερο 10». Αλλά και οι ανά τον κόσμο επιμελείς κινηματογραφόφιλοι και μουσικόφιλοι άρχισαν από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και μετά να τον θεωρούν «σίγουρο χαρτί». Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει και με όσους, (λίγους), καλλιτέχνες γενάνε «αρτιμελή, (γερά και δυνατά»), τέκνα τού νου και της ψυχής; Δημιουργήματα, συνελόντι, προορισμένα για να ζήσουν και πολύ και ευτυχισμένα, (επιτυχημένα). Ε;
Ο Ennio Morricone, ο οποίος, φέτος, (το 2016), γίνεται 87 χρονών, θεωρείται από πολλούς -είναι κατ’ άλλους- ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος συνθέτης μουσικής κινηματογραφικών έργων της μεταπολεμικής, (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), περιόδου.
Η πορεία του σαν συνθέτη μουσικής κινηματογραφικών έργων ξεκινά το 1961 με την ταινία «Il Federale». (Σκηνοθέτης ο Luciano Salce).
Ορόσημο, (η καλύτερη, δυνατή, αρχή, κατά πολλούς), στην καριέρα του, στέκεται η μουσική του, στα κινηματογραφικά έργα του σκηνοθέτη Sergio Leone, την περίοδο 1964 - 1971. (Από τότε αρχίζει να αποκτά φήμη και έξω από την πατρίδα του).
 |
| Ennio Morricone |
Συνεργάζεται με πολλούς σκηνοθέτες, (Bernardo Bertolucci, Oliver Stone, Brian De Palma κ.α.), τα κατοπινά χρόνια, στα κινηματογραφικά πλατό, σε Η.Π.Α., Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία κ. α. (Η επαγγελματική εδραίωσή του, είναι, πια, γεγονός.)
Παράλληλα συνθέτει και ενορχηστρώνει μουσικά θέματα για τηλεοπτικά σίριαλ και διαφημιστικά σποτ.
Η παραγωγικότητα του στην σύνθεση τραγουδιών, (για την εξυπηρέτηση μιας φωνής, κάθε φορά), είναι αμελητέα, ενώ, απεναντίας, τα συμφωνικά έργα του, που δεν προορίζονται για επένδυση κινηματογραφικών έργων, υπερβαίνουν τα 100.
Έχει γράψει μουσική, για περισσότερα από 500 κινηματογραφικά έργα. [Εκδόθηκαν και κυκλοφορούν περισσότερα από 250 Soundtrack με την υπογραφή του σαν συνθέτη, ενορχηστρωτή, διευθυντή, (ορχήστρας)].
Το 2001 ξεκινά συναυλίες σε Ευρώπη, Ασία, Αμερική, παρουσιάζοντας στο κοινό την μουσική του από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, καθώς και έργα του για συμφωνική ορχήστρα και πολυφωνική χορωδία.
Τον Νοέμβριο 2013 γιορτάζει τα 50 χρόνια του στον χώρο της παγκόσμιας κινηματογραφικής και όχι μόνο, (κινηματογραφικής), μουσικής, με μία περιοδεία συναυλιών παγκοσμίως.
Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις για έργα του, εκ των οποίων, οι πλέον κορυφαίες, θεωρούνται:
 |
| Clint Eastwood |
«ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑ»: Δεν είναι πολλοί, οι, γεννημένοι, εκτός των Η.Π.Α., ή, εκτός των χωρών, του, λεγόμενου, ευρωπαϊκού βορά, καλλιτέχνες, που διακρίθηκαν, σε διεθνές επίπεδο, χωρίς, να γνωρίζουν την κοινώς, αποδεκτή, (σε διεθνές επίπεδο), γλώσσα, ή, να βρουν, έστω, τον χρόνο, για να την μάθουν. Αλλά και σε τί θα τους χρησίμευε; Στο να ευχαριστούν π.χ. τους βραβευτές τους στην οικουμενική και γι' αυτό οικονομική, (χρηματική), γλώσσα του «Καίσαρα» της υφηλίου; Παγκόσμια οικονομική υγεία (απο)δεικνύει το γεγονός ότι η Τσινετσιτά και άλλα μεγάλα στούντιο από τρίτες, (πλην Η.Π.Α.), χώρες ανταγωνίζονται το Χόλυγουντ, όποτε, (τις λίγες φορές), που συμβαίνει αυτό. Κατά τα λοιπά, αριθμητική και γι’ αυτό, διεθνής, γλώσσα είναι η μουσική. Μικρή σημασία έχουν, συνεπώς, τα λόγια, [οι προθέσεις, (η θεωρία)], όταν τα έργα, [τα αποτελέσματα, (η πράξη)], παραπέμπουν στο «1+1=2».
«ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΑ...»:Υπό συνθήκες κηρυγμένου πολέμου αποδεικνύεται, συνήθως, ωφέλιμο, π.χ. για τους αιχμαλώτους, το να γνωρίζουν, μία, ή και περισσότερες ξένες γλώσσες, πολλώ δε μάλλον, την μητρική διάλεκτο των φυλάκων τους. Αλλά και υπό συνθήκες ακήρυχτου πολέμου και δη παγκόσμιου, η επιβίωση των, όπου γης, ανέστιων, (περιπλανώμενων), εξαρτάται, κατά το μάλλον, από τον αν και σε τί βαθμό «(κατ)έχουν» την διάλεκτο του «Καίσαρα» της Γης. Εξαίρεση, αποτελούν, όσοι γνωρίζουν π.χ. την γλώσσα του πενταγράμμου, (την μουσική γλώσσα). Όσοι, την γνωρίζουν, καλά, δε, ε, «όλο και» εξασφαλίζουν «ένα κομμάτι ψωμί», υπό συνθήκες δύσκολες. Δεν βρίσκεται δα και στην πλέον ευχερή θέση όποιος είναι 20 χρονών, το 1948, με ασθενή, (ανήμπορο), πια, πατέρα μουσικό και όλα γύρω του, (στην «γειτονιά» του), να χτίζονται ξανά «από το μηδέν» - [αφού, (στο μεταξύ), έχει μεσολαβήσει πόλεμος]. Ούτε και στην πλέον δυσχερή θέση είναι, όμως, ένας - καθένας, τέτοιος, άνθρωπος, αν δεν τυγχάνει «πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης». Πόσο μάλλον αν ανήκει σ' εκείνους, (τους ελάχιστους), που σπουδάζουν διαρκώς, (με επιμονή - με υπομονή), μία, (αριθμός:1), Τέχνη και δη την μουσική. Όχι μόνο στην πατρίδα, μα, σε κάθε χώρα, σχεδόν, υπάρχει διέξοδος, (επαγγελματική), για όποιον - για όποια έχει πίστη, (θέρμη), σε ένα και μόνο «πράγμα»… Πόσο μάλλον αν αυτό, (το «πράγμα»), «μιλάει» σε όλους δίχως λόγια.
 |
| Quentin Tarantino |
«ΜΟΝΟΝ ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΝΕΙ ΕΚΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ;»: 
«''ΣΤΟΝ ΑΣΧΗΜΟ ΦΑΙΟ ΝΙΑΓΑΡΑ'' ΥΠΟ ΓΙΟΧΑΝ ΣΤΡΑΟΥΣ (!)»: Δεν είναι, ίσως, ορθό, το να είναι ο τάδε, ή, ο δείνα «αγύριστο κεφάλι», μα και ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες αν ο συγκεκριμένος είναι χρήσιμος; Από ποιά άποψη - σε τι βαθμό, «στο κάτω κάτω της γραφής», είναι λεπτομέρεια το να βλέπεις γύρω σου εικόνες - το να ακούς, γύρω σου, ήχους, οικείους, (φιλικούς), μόνο στην τσέπη σου; Τί έργα Τέχνης παράγουν, ή, χρηματοδοτούν, όσοι σβήνουν από τα μάτια τους - όσοι σβήνουν από τα αυτιά τους, παρά την θέλησή τους, πόσο μάλλον, με δική τους απόφαση, τις εικόνες - τους ήχους των εστιών τους; Ναι, μεν, «τα ξεριζωμένα», πόσο μάλλον, «τα (αυτο)μεταφερόμενα π.χ. σε γλάστρες δέντρα», θεωρούνται, σήμερα, (στην παρούσα, προπαντός, εποχή), το, ακριβώς, αντίθετο, απ' αυτό, στο οποίο, παραπέμπει, η φράση: «αγύριστα κεφάλια», μα, αυτοί που «τα ξεριζώνουν», διαδίδουν τον μύθο αυτό και όσοι αρέσκονται να παρηγορούνται με ψευδαισθήσεις, πιστεύουν τον μύθο αυτόν, όχι όλοι. «Κομμένες ρίζες», ίσον, «νεκρά δέντρα, (=καρποί imitation)».
Για μουσικοσυνθέτη του οποίου τα έργα υπηρετούν, κατά κανόνα, σκηνοθετικές ανάγκες, («ντύνουν» με νότες, εικόνες πρωτίστως, λόγια δευτερευόντως), γίνεται λόγος:
* όχι, π.χ. για «μάστορα» του τραγουδιού ο οποίος δύναται να διακριθεί παγκοσμίως γρηγορότερα - ευκολότερα, αν, εκτός από ταλαντούχος, είναι και εργατικός,
 |
| Ennio Morricone |
Διευκρινίζεται, επειδή, οι, μη (δια)συνδεμένες με το ταμείο, διακρίσεις, «εφευρέθηκαν», κυρίως, για όσους δεν πουλάνε, ή, απονέμονται, συνήθως, σε όσους πουλάνε, μα, εκ των υστέρων, (στην δύση του βίου τους) και σπανίως για έργα τους τα οποία επιβραβεύτηκαν από το κοινό.
Στο επαγγελματικό είδος μουσικής που εξακολουθεί, για μισό και πλέον αιώνα, να εργάζεται ο Ε. Μ., η σημαντικότερη διάκριση (προ)έρχεται από το ταμείο και από τον χρόνο: Το αν και σε τι βαθμό τα μουσικά έργα του πουλάνε ακόμη παραμένοντας, ταυτόχρονα, άξια λόγου, (κλασικά = διαχρονικά), το γνωρίζουν οι παραγωγοί, (κινηματογραφικοί, μουσικοί, τηλεοπτικοί, θεατρικοί, ραδιοφωνικοί, οι της διαφήμισης), καθώς και όσοι, από το παγκόσμιο κοινό, δεν είναι περιστασιακά, (επιπόλαια), κινηματογραφόφιλοι - πόσο μάλλον μουσικόφιλοι.
Δεν είναι και λίγες, οι κινηματογραφικές ταινίες, στις οποίες, τα μουσικά θέματά του, είναι πιο αξιοπρόσεχτα από την σκηνοθεσία, από το σενάριο, από την υποκριτική. Οπότε, αποδεδειγμένα, (εκ των πραγμάτων), είναι «τιμής ένεκεν», (τυπική, σε κάθε περίπτωση, όχι ουσιαστική), η όποια αναφορά (και) εδώ, στα βραβεία που του έχουν, μέχρι σήμερα, απονεμηθεί... [Το να κατακτά την παραδοχή μιας «μερίδας» του παγκόσμιου κοινού, (π.χ. των λίγων και …σοβαρών, ή, των πολλών και …αστείων), είναι εύκολο για όποιον/α δημιουργό καταφέρνει να γίνει γνωστός διεθνώς, όχι το να κατακτά την παραδοχή της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου κοινού - όπως, κατά κοινή παραδοχή, συμβαίνει με τον δημιουργό για τον οποίο γίνεται, εν προκειμένω, λόγος...]
Χαρακτηριστικό γνώρισμα στα περισσότερα έργα του Morricone είναι οι ολοκληρωμένες, (με αρχή, μέση, τέλος), ευρηματικές, (πρωτότυπες) και αριστοτεχνικές (ανθεκτικές στον χρόνο), μελωδίες του, οι οποίες, σχεδόν, πάντοτε, αποπνέουν δύναμη - ανεξάρτητα από το αν το ύφος - θέμα του είναι επικό, ή, λυρικό, ή, όποιο άλλο.
Είναι από τους λίγους συνθέτες οι οποίοι μπορούν να περιγράψουν μουσικά από την πιο απλή μέχρι την πιο σύνθετη ιστορία, χωρίς, στην πρώτη περίπτωση, να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και στην δεύτερη, (περίπτωση), «να μην φτάνουν, ούτε καν, στην πηγή, για να πιούνε νερό».
 |
| Ennio Morricone |
Το ίδιο επιτυχημένοι πειραματιστές - νεοτεριστές για την εποχή τους, υπήρξαν, σημειωτέον, αρκετοί από τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε:
Ο S. Leone, για παράδειγμα, είναι ο πρώτος που εισήγαγε, με επιτυχία, στα κινηματογραφικά πλατό, τις Close-up και Long shot λήψεις, οι οποίες:
* και την έλλειψη τεχνικών μέσων κάλυπταν, την δεκαετία του ‘70, στις ταινίες με story δράσης, οι οποίες, ανέκαθεν, ήταν υψηλού budget, οπότε και υψηλού οικονομικού ρίσκου,
 |
| Ennio Morricone - Sergio Leone |
Η παραγωγή μουσικών έργων του Ε. Morricone για τον κινηματογράφο είναι ασυνήθιστα μεγάλη για να αποφεύγει την επανάληψη πάντοτε. (55 χρόνια επαγγελματίας συνθέτης, ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας, γαρ…). Εξίσου ανεπανάληπτος είναι και ο ίδιος, ωστόσο, αφού, κατορθώνει, τις περισσότερες φορές, να δίνει αποτελέσματα συνθετικής ολότητας, με ξεχωριστές, (απόλυτα διακριτές), μελωδίες και με άκρως επιμελημένες, (άψογες), ενορχηστρώσεις, εκ των οποίων, πολλές, έχουν και από μία - δύο καινοτόμες - πρωτόλειες ιδέες, οι οποίες, εντέλει, λειτουργούν, («δένουν»), καλά.
Συγκαταλέγεται στο δυσεύρετο εκείνο είδος μουσικών δημιουργών για τον κινηματογράφο, οι οποίοι έχουν να παρουσιάσουν και θέματά τους, που σε κάποιες ταινίες, είναι πιο αξιοπρόσεχτα -όπως επισημάνθηκε ήδη- από την σκηνοθεσία, από το σενάριο και από την υποκριτική. («Την πλοκή από το τάδε φιλμ την ξέχασα», όπως λέει και ένας φίλος, «μα την μουσική με την οποία ''έντυσε'' το φιλμ αυτό ο E. Μ. την θυμάμαι»!)
«Ένας θεός ξέρει», κατά την γνωστή φράση του συρμού, το αν και κατά πόσο θα είχε θετική έκβαση η επαγγελματική πορεία του «αν δεν είχε μπει» -καθώς λέγεται στην ποδοσφαιρική αργκό- «στον αγωνιστικό χώρο», την δεκαετία του ’60, «με γκολ από τα αποδυτήρια», μα:
1. Αποκλείεται «να είχε φορέσει την φανέλα με το νούμερο 10» αν η μουσική παιδεία του τον έπειθε εξαρχής να γίνει καλλιτέχνης προθέσεων και μάλιστα καλών προθέσεων. (Οι φασίζουσες …προοδευτικές ελίτ της Τέχνης, πόσο μάλλον, της Επιστήμης, επιδιώκουν να κατευθύνουν, αντί να υπηρετούν, τις μάζες, με αποτέλεσμα, στο τέλος, να κατηγορούν το πλήθος που δεν αναγνωρίζει την …ανωτερότητά τους στο ταμείο).
 |
| Ennio Morricone |
Έτσι - κάπως έτσι τον ξεπέρασε, από κάποια στιγμή και μετά, η φήμη του: Εκ των προτέρων γνώριζαν οι σκηνοθέτες τι να περιμένουν «αν σηκώσουν από τον πάγκο την φανέλα με το νούμερο 10». Αλλά και οι ανά τον κόσμο επιμελείς κινηματογραφόφιλοι και μουσικόφιλοι άρχισαν από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και μετά να τον θεωρούν «σίγουρο χαρτί». Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει και με όσους, (λίγους), καλλιτέχνες γενάνε «αρτιμελή, (γερά και δυνατά»), τέκνα τού νου και της ψυχής; Δημιουργήματα, συνελόντι, προορισμένα για να ζήσουν και πολύ και ευτυχισμένα, (επιτυχημένα). Ε;
Ο Ennio Morricone, ο οποίος, φέτος, (το 2016), γίνεται 87 χρονών, θεωρείται από πολλούς -είναι κατ’ άλλους- ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος συνθέτης μουσικής κινηματογραφικών έργων της μεταπολεμικής, (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), περιόδου.
Αναρτήσεις
